Hoofdstuk 6.5: Verandering
Ik gaap. Mijn mobiel gaat. "Welke idioo-, oh hoi pap!" Ik probeer vrolijk te klinken. "Hey lieverd, kleed je maar gauw om, wij komen even op bezoek." Ik schrik. Bezoek?
"Denk je echt dat dit slim is, lief?" vraagt Elisa aan Dex. "Niet zeuren. We weten hoe het ervoor staat met onze dochter." zegt Dex.
"Kom binnen en ga lekker zitten, pap. Koffie?" Dex schudt zijn hoofd. "Nee dankje, lieverd. Wat wij dus komen doen is praten." "Waarover?" "Dat weet je best, mijn kind."
"Het gaat over je drankprobleem." Ik slik. Dat zag ik niet aankomen. "We weten ervan. Ichigo en je eigen zoon Julian hebben het aan ons verteld." "Oh..." is het enige wat ik kan uitbrengen. "Je moet er vanaf, zo kun je niet leven en dat weet jij ook. Je doet Julian tekort en je familie mist je. We zijn heel erg bezorgd, maar mama en ik hebben een plan."
"Wat dan, papa? Vertel. Ik ga er toch wel mee instemmen, ik weet dat je gelijk heb." zucht ik.
"Jij gaat naar een afkickkliniek en bezoekt een psycholoog om het voorval met Drake te verwerken. Zo is je drankprobleem ook ontstaan. Julian moet naar een kostschool, zodat hij goed kan leren en kind kan wezen. Het spijt me, maar het is voor je eigen bestwil dus schrijf hem maar meteen in, want morgen heb je een afspraak met de psycholoog."
Ik krijg tranen in mijn ogen. Het idee dat Julian er niet zal zijn de komende periode maakt me verdrietig, maar tegenstribbelen werkt niet, want ik weet dat Dex gelijk heeft en er anders toch wel voor zorgt dat het gebeurt. "Het is goed papa. Ik zal bellen."
"Het is goed zo, lieverd. Even doorbijten en je kan een gelukkig leven met Julian tegemoet gaan. Dat is ook wat Drake gewild heeft." Ik knik. "Ga nu maar bellen, hier heb je het kaartje van een goedkope, maar zeer goede kostschool."
Ik sta op en bel de kostschool. Met tranen in mijn ogen geef ik Julian op voor de komende periode. Ik zal hem missen, hij is mijn alles en nu moet hij voor onbepaalde tijd weg. Ik snik.
De volgende avond zat ik al bij de psychologe. Het was een aardige vrouw van rond de dertig-veertig jaar oud.
De vrouw stelde een vragen en praatte met me over het gedoe met Drake, de brand, verhuizing, Julian en het alcoholprobleem. Stiekem was het best fijn om met iemand mijn verhaal te delen. Sinds het gebeurd was praatte ik alleen nog maar met Julian en de barman.
Ze zorgde er ook voor dat ik via de dokter medicijnen kreeg die me hielpen om de alcohol te weerstaan. Ik bezocht mijn psychologe twee keer in de week. De vrouw was erg vriendelijk en ik vond het zelfs gezellig om erheen te gaan.
Na zo'n bezoek reed ik naar de kliniek om daar de rest van de week te verblijven. Alleen in het weekend ging ik naar huis.
En na een periode van afkicken, praten en al die dingen, kon ik eindelijk naar huis om mijn leven weer op te pakken. Hier deed ik het voor. Hier heb ik al zolang op gewacht.
Einde generatie 6
Einde generatie 6