Oja, ahum. Dit hoofdstuk kan wat schokkend zijn, dus dan weet je dat alvast. (:
Hoofdstuk 3.5 : Goodbye my love...
'Finn.. Waarom..' Dat zijn de enige twee woorden die door mijn hoofd spoken. ''Waarom Finn, waarom heb je me bedrogen!'' Fluister ik door de keuken.
Toen ik eergisteren eerder thuiskwam dan gepland van een feest van mijn moeder, trof ik Finn aan met een ander. Zoenend op de bank.
Toen ik eergisteren eerder thuiskwam dan gepland van een feest van mijn moeder, trof ik Finn aan met een ander. Zoenend op de bank.
Toen Finn mij in de gaten kreeg, rende hij naar me toe en probeerde het 'uit te leggen'. Maar het had geen zin. Ik stuurde Finn weg. Huilend. En niet alleen omdat hij mij verraden heeft, maar ook omdat Indigo en Grace nu geen vader hebben.
Ik wou het liefst weg van deze plek, maar het kon niet. Dat waren de regels van de legacy. Dus werd mijn idee toch werkelijkheid, want er stond nu een heel nieuw huis. Ik woonde nu toch met 2 andere dames in één huis dus waarom geen roze? Het kon nu toch?
Mijn gedachten werden onderbroken door een klein zacht huilerig stemmetje uit de kamer van de meiden. Ik keek om het hoekje en zag Grace' gezichtje helemaal opklaren toen ze mij zag staan. Ik tilde haar op. Ze glimlachte. Haar oogjes waren bloeddoorlopen van het huilen.
''Mama?'' Grace keek me iets wat bang aan. Ze zei mama!
''Ja lieverd?'' Zei ik maar, wetend dat ze het woordje 'mama' nu dag en nacht zou gaan herhalen.
''Mama!'' Kraaide ze vrolijk.
''Ja lieverd?'' Zei ik maar, wetend dat ze het woordje 'mama' nu dag en nacht zou gaan herhalen.
''Mama!'' Kraaide ze vrolijk.
''Ja Grace, ik hou ook van jou.'' Ik drukte Grace dicht tegen me aan terwijl ze me onbegrijpelijk aankeek. Ik wou het woord 'papa' niet meer horen. Nooit meer.
''Mama?'' Grace was een beetje moe aan het worden, ze probeerde zichzelf en mij wakker te houden.
''Mama honge?'' Grace wees met haar vinger naar haar buikje.
''Wil je wat eten?'' Vroeg ik blij dat ik wist wat ze wou. Normaal duurde het eeuwen voor ik ze begreep. Grace knikte en gaapte.
''Mama honge?'' Grace wees met haar vinger naar haar buikje.
''Wil je wat eten?'' Vroeg ik blij dat ik wist wat ze wou. Normaal duurde het eeuwen voor ik ze begreep. Grace knikte en gaapte.
Ik zette Grace in een kinderstoel die bij de eettafel stond. Grace was ongeduldig op haar tafelblad aan het trommelen. ''Mama?'' Grace begon er plezier in te krijgen. Ik zuchtte. Dit zou nog wat worden.
Als ik haar pap op haar dienblad zet, begint ze gelijk met haar handje in de pap te graaien. ''Waar zijn je manieren!'' Lach ik. ''Er ligt ook een lepel bij jongedame.'' Maar Grace trekt zich er niks van aan en gaat gewoon door met het eten van haar pap met haar handen.
Terwijl ik naar Grace kijk die haar lege kommetje pap naar voren schuift, net niet ver genoeg om op de grond te kletteren, denk ik aan de kwade woorden van Finn toen ik onze relatie verbrak.
'Maar ik blijf dus wél mijn kinderen zien, hoor je me!'
Maar dat weet ik zo net nog niet..
'Maar ik blijf dus wél mijn kinderen zien, hoor je me!'
Maar dat weet ik zo net nog niet..
Update!
De tweeling leerde snel. Grace had het lopen al geweldig goed onder de knie, en kon binnen de kortste keren zelf rondjes gaan waggelen in en om ons huis.
Grace was echt een kanshebber voor de legacy. Ze was vrolijk, ging haar eigen weg en was hartstikke open voor nieuwe dingen. Kortom: Een perfecte opvolger voor de legacy. Ze zou het hopelijk interessant vinden om mee te doen als generatie 4.
En ook Indigo was al geweldig goed in lopen. Samen wandelden mijn meisjes graag van de ene kant van het huis naar de andere. Ze konden echt niet zonder elkaar, en binnenkort werden ze alweer een kind en gingen ze naar school.
De laatste tijd was ik niet meer zo gezond bezig als eerst. Altijd maar magnetron-maaltijden en diepvries pizza's. Ik moest echt gezonder gaan eten, maar dat was moeilijk. Ik zat gewoon in een dipje.
Maar natuurlijk kregen mijn kleintjes wel gezond te eten. In plaats van dat ik helemaal geen groente at, kregen mijn lieverds juist een heleboel. En dat was vaak met tegenzin naar binnen te krijgen, vooral als je ziet dat jij wel iets moet eten en je moeder niet.
Die nacht sliep ik nogal onrustig. Ik had de laatste tijd wel vaker last van nachtmerries, zoals dat Indigo en Grace ontvoerd werden door Finn of iets dergelijks. Ik kan eigelijk niet begrijpen dat hij in mijn huis mocht komen wonen.
Die middag ging ik met Grace naar de speeltuin verderop. Zo ver hiervandaan was het niet, en Indigo sliep thuis. De babysitter was bij haar dus als er wat zou gebeuren kon ze me bellen.
Grace vond het hartstikke leuk om bij de speeltuin op een of ander hobbel-paard-geval te zitten en heen en weer te schommelen. En lekker sloom. Kortom, heerlijk een dagje speeltuin.
Maar toen het paard stopte, en ik zei dat ze eraf moest zette Grace een bozig gezicht op, en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze wendde haar hoofd af en ik zette mijn handen in mijn zij.
Maar Grace' besluit stond vast, ze ging er niet af. Achter haar stond nog een rij met kleine kinderen die vast ook op het paard wouden. Toen ik Grace zei dat ze er nu toch echt af moest, keek ze achterom en ging ze er toch maar af.
Toen alle andere kinderen weg waren met hun moeders, wou Grace nog een keer op het piratenschip. Toen ik hem aanzette, begon het een liedje te spelen en te bewegen. Grace kraaide het uit van plezier. Maar toen ik in de gaten kreeg wie er achter me stond, wilde ik het liefst weg, zo snel mogelijk.