Hoofdstuk 5.6: The (e)Lisa's are going away and Hikari returns
'Uhm, Dex, nu we, euh, alleen zijn, kan ik je meteen spreken.' 'Luister. Jouw lieve zusje - en hoe geweldig en lief en leuk ze ook is - moet naar een kostschool. Ja, het klinkt allemaal ernstig, maar ik kreeg een telefoontje van de rector dat ze voor alle vakken minder dan een 5 haalt en de meeste lesuren niet eens op komt dagen. Ook zijn haar looks niet normaal en draagt ze idiote, felgroene lenzen. Ze moet aangepakt worden en haar inschrijven bij de kostschool van 'Vrede en Liefde' leek mij wel een goed idee. Eens?' Elisa kijk Dex verwachtingsvol aan.
Ik twijfel even, moest ik dit mijn zusje wel aandoen? Was ze niet gelukkig zo als ze nu is? En kan ze niet gewoon hier wat hulp krijgen? Elisa ziet mij' twijfels en grijpt meteen in, Lisa moet naar die kostschool. 'Dex, niet twijfelen, gewoon doen. Ik weet wat het beste voor haar is en jij moet dat ook inzien. Twijfel niet en meldt haar aan, dan kan ze maandag meteen vertrekken.' zei Elisa. 'Nou oke, dan, omdat jij het zegt.' mompel ik. 'Goed Dex. Dan stuur ik de formulieren zo op.' 'Heb je ze al ingevuld dan?' vraag ik verbaasd. Elisa knikt. 'Ik ben zo terug!' lacht ze.
Maandag is het zover; Lisa's vertrek. Ze heeft er nogal moeite mee en haat aan ons - vooral aan Elisa, zoals je weet - dat we haar dit aandoen. 'Godverdomme! Shitzooi!' roept ze als haar koffers uit haar handen vallen. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee...
Maar voordat ik daarover na kan denken, stapt Lisa in de taxi en is ze verdwenen.
Update - sorry voor het lange wachten!
‘Dex, waarom?’ zegt Elisa zacht. ‘Het is niet mijn fout, Hika-..’ begin ik. ‘Het is niet mijn fout, het is niet mijn fout, NATUURLIJK IS HET WEL JOUW FOUT!’ roept Elisa. ‘EN WAAG HET NIET OOIT NOG DIE VERDOMDE NAAM ‘HIKARI’ TE NOEMEN!’ ‘Elisa, please, luister!’ probeer ik. ‘NEE IK LUISTER NIET! JE ZOEKT HET MAAR UIT! En weet je Dex,’ snikt Elisa, ‘Het ergste is nog dat we samen een kind krijgen. I-ik ben zwanger van je.’
Verslagen tuur ik naar de grond. Mijn leven is officieel een puinhoop. ‘Zwanger?’ mompel ik. ‘JA DEX, ZWANGER!’ ‘Maar als het geboren is, mag jij het hebben! Het is allemaal jouw schuld, ik hoef jouw kind niet! Ik ga weg hier. Nog negen maanden en ik vertrek.’ Zegt Elisa treurig. ‘Ik wist dat dit zou gebeuren. Serieus, ik vermoord dat wijf van een Hikotsbak..’ mompelt ze in zichzelf. ‘Hoe kon je Dex, serieus, hoe kon je?’
‘Sorry, Elisa. I-ik kan er niets meer aan veranderen.’ Zeg ik zacht. Ik open de deur en ga naar buiten. Naar Hikari.
Ting dong, klinkt de bel. ‘Heeeeeeeii!’ begroet ze me vrolijk. ‘Hoi.’ Zeg ik zacht. ‘He, Dex, whats wrong?’ vraagt ze bezorgd. ‘Kom binnen, je kunt me alles vertellen.’
Eenmaal binnen vertel ik alles. ‘Hey, Dex, je mag ook hier slapen hoor. Die negen maanden.’ Zegt Hikari. ‘Nee, hoeft niet. Ik heb alles verprutst en zo maak ik het alleen maar erger.’ Mompel ik verdrietig. Het ergste is nog, dat ik hier zit, bij Hikari. Terwijl hier alles is gebeurd.
Eenzaam zwerf ik over de donkere straten. Ik wil en kan niet naar huis. Daar hangt een enorme spanning. Pas laat in de avond kom ik thuis. Het is overal donker; Elisa slaapt vast al. Stilletjes maak ik de slaapkamerdeur open. Elisa ligt al in bed. Op mijn tenen loop ik naar Lisa’s slaapkamer. Dat wordt mijn plekje, de komende negen maanden…
Update
Met de baby in mijn armen kijk ik toe hoe Elisa de taxi in stapt. Na negen maanden werd onze kleine Rosalie geboren. Meteen daarna zou Elisa vertrekken. Die dag is nu dus aangebroken. De taxi rijdt weg en ik sluit de deur. Eenzaam plof ik neer op de bank. Ik haat mijn leven.
Kort daarna gaat de bel. Rosalie begint te huilen. 'Ssst, liefje. Stil maar, meissie.' mompel ik terwijl ik de deur open doe.
Hikari staat voor de deur. 'Gefelici!' roept ze, 'Wat een liefje!' ze geeft Rosalie een aai over haar kleine hoofdje.
Nadat ik Rosalie naar bed heb gebracht, kom ik bij Hikari op de bank zitten. 'Oh ja, Dex,' mompelt Hikari, 'Ik heb nog iets voor je!'
Ze overhandigt mij een pakje. Als ik het openmaak zie ik dat het een stel kleertjes en een speciale pop voor Rose is. 'Ik heb ook nog een stel kleertjes voor Caith gevonden, maar die was ik vergeten.' vertelt Hikari.
'Wat lief! Dankjewel!' zeg ik, terwijl ik haar omhels. Ik ruik Hikari's zoete parfum en krijg een waas voor mijn ogen.
Samen met Hikari lig ik op bed. Mijn liefde voor haar keert langzaam terug. 'Weet je, Dex,' begint Hikari serieus, 'Vroeger hield ik al van je, maar nu nog meer.' Ze kijkt me liefdevol aan. 'Ik hou ook van jou, schat.' zeg ik. Dit doet me denken aan die ene dag, negen maanden geleden.
Update (vanuit Hikari)
'Dexie,' klinkt mijn stem liefjes,'Kan je hierheen komen?' 'Huh, oh, is goed, dan kom ik naar jou. 'k Zie je zo.'
Haastig pak ik mijn jas en tas. Ik open de deur en ga op weg naar Dex. Buiten klinkt onweer en het begint te regenen.
Ting dong! Klinkt Dex' bel. Met Rose in zijn armen doet hij open. 'Hey Hikari!' Hij drukt een kus op mijn neus.
'Oke, eh, Dex. Ik moet je wat vertellen.' begin ik. 'Ga even zitten, alsjeblieft.'
Update
'Dit kan schokkend aankomen, dat weet ik, maar luister even,' begint Hikari aarzelend, 'Ik ben zwanger van je en nu we een soort relatie hebben dacht ik dat we misschien konden gaan samenwonen?'
Ik schrik van Hikari. Meent ze dit nou? Zwanger? Samenwonen? Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. 'Misschien is het te snel, sorry.' mompelt Hikari vlug.
Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik vind het een goed idee. Het is snel inderdaad, maar het lijkt mij een goed idee. Ook voor Rosalie en het toekomstige kindje. Laten we samen aan een goede toekomst met z'n tweeen werken.'
Hikari staat op en geeft me een zoen. 'Laten we het maar zo snel mogelijk regelen, des te eerder hebben we alles op orde. Ook voor ons toekomstige kindje.'
Alles is geregeld en een maand later is het zover. Hikari woont officieel bij mij in. We hebben met het gespaarde geld het huis een make-over gegeven, Alles ziet er nu veel moderner uit. Alle muren zijn opnieuw geverfd en er liggen nieuwe vloeren in. De meubels zijn ook veranderd en ik moet zeggen dat het beter bij ons past dan dat saaie bruin.
Als ik Rose sta te verschonen, twijfel ik even. Is dit wel wat ik wil? Snel schud ik mijn hoofd. Nee, Dex, doe niet zo raar. Je bent gelukkig nu.
Rosalie begint te gapen en ik leg haar terug in het wiegje. Snel ga ik naar beneden; een of ander leuk programma komt nu op televisie volgens Hikari.
Het iseen of ander saai tuinprogramma. Hikari is bezig in de keuken dus zap ik snel. De voetbalwedstrijd tussen de Lama's en de Kangaroes is veel interessanter, toch?
'Eten!' hoor ik uit de keuken. Ik zet de televisie uit en vlucht naar de keuken. Daar ontdek ik ook de kleine Caitlin. 'Haai, Caith!' zeg ik lachend. 'Hoe gaat het op school?' 'Goed hoor!' lacht ze. Meestal is Caitlin bij vrienden of boven, dus vaak zie ik d'r niet. Gelukkig komt Lisa binnenkort thuis en dan kunnen ze samen een toekomst opbouwen. Lisa heeft natuurlijk een hele periode gemist uit Caitlins leven en dat wil ze graag inhalen.
We eten gezellig samen aan tafel. Caitlin vertelt vooral over school en Hikari over haar zwangerschap. 'Dex?' vraagt Caitlin ineens, 'Wanneer komt mama thuis? Ik wil haar zien!' In feite heeft Caitlin haar nog nooit 'echt' gezien, dit allemaal door Elisa. Eigenlijk was dat best hard van Lies. Even vraag ik me af waarom ik daarmee instemde. 'Dex?' 'Huh, oh sorry, uhm, snel, liefje.' zeg ik maar.