Hoofdstuk 1.8 : Cry
De avond van de bevalling van Annabel-Lee ging ik vroeg naar bed.
Na 5 uur in het ziekenhuis gelegen te hebben, was ik doodop.
Na 5 uur in het ziekenhuis gelegen te hebben, was ik doodop.
Mike sliep ook al, na een dag hard werken.
En ik dook er ook gelijk in.
Annabel-Lee was nog wakker, en dat hoorde je goed aan de geluidjes die door de babyfoon.
Annabel-Lee was nog wakker, en dat hoorde je goed aan de geluidjes die door de babyfoon.
Die ochtend werd ik al vroeg wakker van een bonkend geluid.
Ik besloot maar eventjes te gaan kijken.
Misschien had het inbraakalarm zijn werk niet gedaan?
Ik besloot maar eventjes te gaan kijken.
Misschien had het inbraakalarm zijn werk niet gedaan?
Maar er was geen inbreker, geen paniek.
Er kwam een zielig gehuil van boven, Annabel-Lee's kamertje.
Er kwam een zielig gehuil van boven, Annabel-Lee's kamertje.
Het was dus niet het inbraakalarm dat zijn werk niet deed, maar de babyfoon. Annabel-Lee maaide met haar armpjes in de lucht, en bonkte tegen de spijlen van haar wiegje aan.
''Ssst.. Stil maar liefje..'' probeerde ik haar te troosten. Haar armpjes zaten onder de kleine rode vlekjes van het slaan tegen haar wieg.
Maar zelfs toen ze mij doorhad, bleef ze maar huilen.
Maar zelfs toen ze mij doorhad, bleef ze maar huilen.
''Kijk hier is mamaaa!'' zei ik overdreven tegen haar om haar weer aan het lachen te krijgen.
Eventjes leek het te helpen, maar algauw begon haar lipje weer te trillen en gaat ze weer huilen.
Eventjes leek het te helpen, maar algauw begon haar lipje weer te trillen en gaat ze weer huilen.
Maar na haar een paar keer geknuffeld te hebben en al die andere lieve dingetjes te doen, merk ik dat dit zinloos is.
Ze heeft ook geen schone luier nodig, misschien heeft ze trek?
Ze heeft ook geen schone luier nodig, misschien heeft ze trek?
Ik had alvast een flesje meegenomen, en laat haar erop sabbelen.
Ze drinkt het hele flesje leeg, en kijkt me eventjes voldaan aan.
Ze drinkt het hele flesje leeg, en kijkt me eventjes voldaan aan.
''Hee, liefie.. Kijk eens naar mama!'' eindelijk komt er een glimlach op haar gezichtje.
Als Annabel-Lee slaapt loop in stil naar beneden toe om nog even te gaan slapen. Het is nu al na vijfen dus het word wel tijd.
En natuurlijk, hoe kan het ook anders, Justin is ook wakker, en heeft honger. Van die slaap komt niks meer vermoed ik.
Het begint al licht te worden als ik aan mijn ontbijt begin, nadat ik nog een keer bij Annabel-Lee ben geweest, en Justin zijn babyprutje gegeven heb.
Ik was mijn bord af, en natuurlijk..
Gehuil van Annabel.
Snel trek ik mijn kleren aan, en sprint naar boven.
Gehuil van Annabel.
Snel trek ik mijn kleren aan, en sprint naar boven.
Ik snap eigelijk niet wat er mis met Annabel-Lee is.
Ach, het zal allemaal wel goedkomen, aangezien dat met Justin ook zo was.
Ach, het zal allemaal wel goedkomen, aangezien dat met Justin ook zo was.
Een half uur later sta ik -samen met Mike- wéér voor het wiegje van Annabel-Lee.
Ik sta een beetje hopeloos voor me uit.
Als dit de hele baby-levensfase duurt, dan houdt ik dat echt niet meer vol.
Ik sta een beetje hopeloos voor me uit.
Als dit de hele baby-levensfase duurt, dan houdt ik dat echt niet meer vol.
Mike knuffelt haar ook, maar ze blijft maar huilen!
Ik krijg er verschrikkelijke hoofdpijn van.
Misschien voelt ze zich wel alleen..
Ben ik een slechte moeder..
Ik krijg er verschrikkelijke hoofdpijn van.
Misschien voelt ze zich wel alleen..
Ben ik een slechte moeder..
''Kom je?'' klinkt Mike's stem geïrriteerd.
Ik trek Justin's wiegje uit zijn kamer en zet het in de woonkamer neer.
''En nu lekker slapen, Annabel..'' zegt Mike.
Daarna kijkt hij me met een geforceerde glimlach aan.
Ik trek Justin's wiegje uit zijn kamer en zet het in de woonkamer neer.
''En nu lekker slapen, Annabel..'' zegt Mike.
Daarna kijkt hij me met een geforceerde glimlach aan.
En terwijl Annabel-Lee in slaap gevallen is, ga ik ook maar even een dutje doen. In ons nieuwe bed, wat er nu wél was.
Na even een dutje gedaan te hebben, trek ik mijn kleding aan, en ga weer aan het werk aan mijn schilderij.
In die negen maandan dat ik zwanger was van Annabel-Lee heb ik dit schilderij zelfs niet afgekregen, dus het word tijd dat dat eens gebeurd.
In die negen maandan dat ik zwanger was van Annabel-Lee heb ik dit schilderij zelfs niet afgekregen, dus het word tijd dat dat eens gebeurd.
Toen hij eindelijk klaar was, nam ik hem mee naar boven, en haakte hem op een klein schroefje in de muur.
Stond wel leuk al zeg ik het zelf.
Dan is het in ieder geval minder kaal daar.
Stond wel leuk al zeg ik het zelf.
Dan is het in ieder geval minder kaal daar.
De dag erna besloten we een leuke familie foto te maken, voor thuis.
We werden vriendelijk ontvangen, en allemaal hadden we dezelfde kleding aan.
Het was heel gezellig, en voor de eerste keer sinds de geboorte huilde Annabel-Lee niet in het bijzijn van (vreemde - überhaupt) mensen.
We werden vriendelijk ontvangen, en allemaal hadden we dezelfde kleding aan.
Het was heel gezellig, en voor de eerste keer sinds de geboorte huilde Annabel-Lee niet in het bijzijn van (vreemde - überhaupt) mensen.
Update!
De middag na het foto's maken, en de dagen erna ook, was Justin steeds vaker in zijn kamer te vinden, en zat niet meer voor de tv.
Hij zat echt heel vaak achter de xylofoon, en het was nu geen tikken meer op een toontje, maar hij maakte er echt hele liedjes van.
En volgens mij smaakte het stokje ook erg goed, aangezien hij dat ook regelmatig in zijn mond stopte.
Het leven ging eigelijk wel gewoon zijn gangetje in huize Shine.
Eten koken..
En het weer opeten natuurlijk. Justin speelde nog steeds veel met zijn eten, maar hij moet nu toch echt eens gaan leren dat dat gewoon vies is.
Maar af en toe was het gewoon schattig om te zien, en dan kon ik het niet maken om te zeggen dat het niet mocht.
En ook Annabel-Lee was weer te genieten.
Eindelijk sliep ze goed door, en was de hele dag aan het giechelen.
Eindelijk sliep ze goed door, en was de hele dag aan het giechelen.
En een paar dagen later was ook Annabel-Lee's verjaardag..