Hoofdstuk 3.3 : Let's Make a New Tomorrow
'Come on boys, come on girls, in this crazy crazy world. You're the diamonds, you're the pearls. Let's make a new tomorrow. Come on boys, come on girls..' Schalde de radio door de huiskamer. Ja, je ziet het goed hoor, Finn en ik zitten naast elkaar in mijn huis. Of nou, ons huis.
Toen ik stilletjes vroeg of Finn misschien bij mij in wou trekken, twijfelde hij geen seconde aan mijn aanbod. Hij bleek al enige tijd op zoek te zijn naar een appartement in Bridgeport, om alles achter zich te laten.
Iets wat nu dus niet meer nodig was, want Finn woonde nu bij mij.
We waren nu iets van twee weken alweer in Sunset Valley, en al helemaal aan elkaar gewend. In het begin was het wel vreemd om ineens Finn naast je te zien slapen.
We waren nu iets van twee weken alweer in Sunset Valley, en al helemaal aan elkaar gewend. In het begin was het wel vreemd om ineens Finn naast je te zien slapen.
We waren echt hartstikke blij dat we elkaar weer hadden gevonden, en nu kan de legacy dus toch doorgaan. We hadden ook alle tijd voor elkaar, en vaak zaten we dus ook een beetje doelloos samen op de bank, zoals nu dus. Alleen wat ik wel vreemd vond; Finn kreeg steeds vaker telefoontjes. En hij nam ze pas op als ik eenmaal de kamer uit was.
Vanuit Finn
En zoals elke keer, Alice en ik waren eindelijk weer een beetje bij elkaar, en dan ging ineens mijn mobiel af. Ik keek op de display.
'Hij weer' mompelde ik zacht.
'Hij weer' mompelde ik zacht.
Ik wachtte met opnemen tot Alice de trap naar de slaapkamer op was. Ik was echt als de dood dat Alice hierachter zou komen. Als dat zo was, zou mijn hele plan mislukken.
'Finn.' Zei ik kortaf.
'Wacht volgende keer nou eens even met bellen, je weet toch wel hoe laat dat pas kan, nou dan.' Geïrriteerd katte ik hem af.
'Ja, dat is goed. Waar.' Ik wachtte op een antwoord, en hoorde aan de andere kant van de lijn wat gegniffel.
'Man, kun je nou echt niks beters verzinnen.' Zei de andere kant.
'Wacht volgende keer nou eens even met bellen, je weet toch wel hoe laat dat pas kan, nou dan.' Geïrriteerd katte ik hem af.
'Ja, dat is goed. Waar.' Ik wachtte op een antwoord, en hoorde aan de andere kant van de lijn wat gegniffel.
'Man, kun je nou echt niks beters verzinnen.' Zei de andere kant.
Kwaad kapte ik het gesprek af.
Ik zou toch zeker zelf wel weten wat ik aan het doen was. En ik zou het ook op mijn manier doen. Die gast moest zich er gewoon niet mee bemoeien.
Einde vanuit Finn
Ik zou toch zeker zelf wel weten wat ik aan het doen was. En ik zou het ook op mijn manier doen. Die gast moest zich er gewoon niet mee bemoeien.
Einde vanuit Finn
Update
Ik bekeek de kinderkamer eens goed. Hij was erg mooi geworden en kon over een paar maandjes al in gebruik worden genomen. Ja, Finn en ik kregen een kindje. En het werd een meisje, dat was al duidelijk.
Een zwangerschapstest was eigelijk al niet meer nodig. Ik werd steeds sneller moe en elke dag was hartstikke misselijk. In het begin dacht ik dat ik gewoon griep had, maar naarmate ik steeds een beetje dikker werd, was het tegendeel bewezen.
Ik gaapte een keek verblijd naar het bed dat voor m'n neus stond. Ik sloeg de dekens open, en ging liggen. Ik dacht aan mijn moeder. Ik had haar al een tijd niet gesproken, ze was al enige tijd naar Riverview verhuisd.
Maar ik wou nog niet stoppen met het modellenwerk dat ik deed. Het betaalde prima, en dus zou ik nog niet stoppen. Gelukkig was het niet al te ver weg waar ik heen moest.
Sterker nog, het was aardig dichtbij. En gelukkig hoefde ik ook niet meer buiten te poseren. Want dat was echt koud, als je uren in dezelfde houding moest staan.
Blij was ik wel, als ik naar huis mocht. Het was superleuk om te doen enzo, maar het werd op den duur gewoon erg vermoeiend. En vaak als ik thuis was, viel ik in slaap op de bank.
En als ik niet in slaap was gevallen, rende ik wel heel actief van de bank naar het toilet.
Om vervolgens mijn maaginhoud er weer uit te gooien. Man, wat was ik blij als ik eindelijk een klein hummeltje in m'n armen had.
Een paar dagen later besloot ik maar eens even naar de supermarkt te gaan. Ongeveer alles was leeg, nu ik vreetbuien had en de koelkast helemaal leegplunderen.
Op weg naar de buurtsuper, dacht ik aan ons kleine kindje. Geen idee wat voor een naam ze zou krijgen. In het begin zou ik liever niet geweten hebben dat het een meisje werd, maar achteraf vind ik het toch wel handig dat we het nu weten. Anders stop je een jongen in een roze kamer, en dat zou wel vreemd staan.
Toen ik alle boodschappen weer had en op weg was naar huis, dacht ik nog een keer aan Finn. Toen ik hem vertelde over mijn zwangerschap was hij helemaal door het dolle heen, en ik moest hem zelfs tegenhouden om niet de hele tijd over ons kindje door te draven.
Ik liep naar het park toe, ik wou niet gelijk terug naar huis. Mijn baas bij het modellenwerk wist nog steeds niks af van mijn zwangerschap. Ik wou het zo lang mogelijk uitrekken, want een klus moest nog steeds worden betaald. En zodra hij wist dat ik een kind kreeg, werd die betaling gelijk stopgezet.