Sommige stukjes in dit hoofdstuk zijn in het Frans. (: Ik weet niet zeker of het precies goed vertaald is, aangezien Google vertalen niet altijd even goed vertaald. (:
Hoofdstuk 3.2 : Hello France, here I come!
Eindelijk was ik in Frankrijk. Ja, eindelijk ja. Na een paar keer mijn bagage kwijt geweest te zijn, m'n ticket en mijn eerste vliegtuig gemist te hebben, was ik er dan toch eindelijk. Ik logeerde de week dat ik in Frankrijk was in en soort groot hotel, met nog meer andere toeristen en avonturiers. Niks geen privacy dus.
Nadat ik had geïnformeerd bij het 'hotel' waar ik een voertuig of iets dergelijks kon huren, wezen ze me op een schuurtje met scooters en brommers voor de toeristen. Fijn, want nu kon ik eindelijk aan mijn 'missie' beginnen.
Toen ik eenmaal bij het kleine pleintje aangekomen was, rende ik naar de binnenplaats met een aantal schattige houten bankjes, en een paar zeldzame bruin-gestreepte zebra vlinders.
Ik liep een klein trappetje op, richting een grote fontein. Het was nog aardig rustig op het plein, met af en toe wat Fransen, die blijkbaar boodschappen gingen doen. Ik keek naar de bodem van de put. Er lag haast overal geld. ''Ahaa, een wensput..'' zei ik tegen mezelf. Ineens hoorde ik wat voetstappen achter me. ''Eh, bien, bonjour belle dame..''
Ik draaide me om naar de Fransman. Hij stond verscholen achter een parasol, en was blijkbaar een postbode: Dat kon je zo zien aan zijn uniform. Langzaam heupwiegend wandelde ik het trappetje af.
''B-Bonjour. Je ne peux pas vraiment bien le Français..'' Stamelde ik met mijn beste Frans.
''O, ik zie het al. Niet van hier?'' Grijnsde de man. Fijn, hij kon dus gewoon simlish. Handig dat hij daar nu mee komt.
''Eh, ja..'' Stotterde ik. Misschien wist hij van ene Finn af, aangezien hij toch postbode was in Champs le Sims.
''Kent U toevallig ene Finn McForest?'' De man kijkt me even onbegrijpelijk aan, en schud dan zijn hoofd.
''O, ik zie het al. Niet van hier?'' Grijnsde de man. Fijn, hij kon dus gewoon simlish. Handig dat hij daar nu mee komt.
''Eh, ja..'' Stotterde ik. Misschien wist hij van ene Finn af, aangezien hij toch postbode was in Champs le Sims.
''Kent U toevallig ene Finn McForest?'' De man kijkt me even onbegrijpelijk aan, en schud dan zijn hoofd.
''Nee, sorry juffrouw. Maar hij woont hier in ieder geval wel. Alleen het gerucht gaat dat de meest bekende persoon uit Champs le Sims op vakantie is.'' Hij heeft me een vuile 'meelevende' glimlach.
''Oh..'' Weet ik uit te brengen. Een beetje teleurgesteld draai ik de man de rug toe.
''Oh..'' Weet ik uit te brengen. Een beetje teleurgesteld draai ik de man de rug toe.
De man kijkt me na als ik wegloop, richting het café aan de overkant. Het ziet er best gezellig uit. Er zitten een paar vrouwen op het terrasje voor het café koffie te drinken en te kletsen. Frankrijk zou best voor herhaling vatbaar kunnen zijn.
Ik besluit ver van de vrouwen vandaan op het terras te gaan zitten. Ik tuur eens over het plein heen. Het word al steeds drukker. Champs le Sims ligt dicht bij Parijs. 's Avonds, als je een goed plekje hebt gevonden, kan je zo de zonsondergang bekijken, met uitzicht op de Eiffeltoren.
Maar na 5 minuten zitten kijken naar de Fransen die voorbij wandelen, besluit ik toch maar even te informeren bij de eigenaresse van het café naar Finn. Maar helaas; ook de vrouw achter de balie kent Finn niet.
Is het nou zo moeilijk om ene Finn McForest te vinden?
Is het nou zo moeilijk om ene Finn McForest te vinden?
Maar omdat 2 mensen Finn niet kennen, betekende dat nog niet dat de rest van de stad dat ook deed. Er was één tienerjongen, die meende Finn te kennen.
''Dus je weet zeker dat hij Finn McForest heet, want als je me voor de gek houdt he, jochie!'' Ik begon nu wel een beetje ongeduldig te worden, want misschien was Finn hier wel helemaal niet. Misschien zocht hij mij zelfs! En dan was ik in Frankrijk. Goeie timing.
''Dus je weet zeker dat hij Finn McForest heet, want als je me voor de gek houdt he, jochie!'' Ik begon nu wel een beetje ongeduldig te worden, want misschien was Finn hier wel helemaal niet. Misschien zocht hij mij zelfs! En dan was ik in Frankrijk. Goeie timing.
Ik keek de jongen een beetje wantrouwend aan. Het leek me eerlijk gezegd sterk dat hij de Finn kende die ik bedoelde. ''Nou eh, bonjour?'' zei ik. Aj, had ik nou toch maar beter opgelet bij Frans op school. ''Haha, maintenant certainement dire au revoir!'' Knipoogde de jongen.
Ik glimlachte maar terug, want ik had geen idee wat hij zei.
Ik glimlachte maar terug, want ik had geen idee wat hij zei.
Maar ondanks dat de meeste mensen geen flauw benul hadden van wie Finn McForest was, liet ik mijn vakantie niet verpesten doordat ik Finn (nog) niet gevonden had. Ik had hier immers al een tijd van gedroomd. Dus besloot ik ook maar even bij de souvenirs-shop langs te gaan, om wat leuke dingen mee te nemen voor thuis.
Update!
Teleurgesteld keek ik naar mijn koffie voor me op het kleine tafeltje. Het was een week geleden dat ik begon aan mijn zoektocht naar Finn. Maar helaas, het had niets opgeleverd.
Eigenlijk kon ik dat ook wel verwachten, maar ik was eigenwijs. Ik wou het niet horen. Ik wou horen dat ik gelijk had. Ik wou horen dat ik Finn had gevonden. Maar nee, hier was niemand om me te vertellen dat Finn hier niet was.
Het was nu mijn laatste dag in Frankrijk en morgenochtend vroeg om half 5 zou ik weer vertrekken naar Sunset Valley. De plek waar het allemaal was begonnen. Alle ellendige gedachten kwamen weer in me op. Ik zou de legacy moeten stoppen, want niemand anders in mijn familie kan de legacy overnemen. Aangezien ik met niemand anders zou willen trouwen, want sterker nog; ik zou ook niet verliefd kunnen worden op iemand anders.
Achter me hoorde ik voetstappen, die vlak achter me ophielden. Nieuwsgierig draaide ik mijn hoofd om en keek recht in een paar blauw-groene ogen. Mijn mond viel open van verbazing. Daar, daar stond Finn!
''Bonjour madame. Mais, Maar A-Alice! Ben jij dat?!'' Finns ogen werden zo groot als schoteltjes en onze monden vielen open van verbazing.
''Maar hoe, waar, hoe kan je? Wat is dit, hoe kom je hier!'' Grijnsde Finn toen hij mij van top tot teen had bekeken, om te kijken of ik het wel echt was.
''Maar hoe, waar, hoe kan je? Wat is dit, hoe kom je hier!'' Grijnsde Finn toen hij mij van top tot teen had bekeken, om te kijken of ik het wel echt was.
''Wat ik hier doe? Ik ben hier om jou te zoeken! Ik wist wel dat die Fransen hier aan het liegen waren! Het kon niet zo zijn dat je op vakantie was, onder een vrachtwagen was gekomen, of gewoon spoorloos was!''
Finn en ik waren nog steeds overdonderd omdat we elkaar bij toeval hadden gevonden.
Finn en ik waren nog steeds overdonderd omdat we elkaar bij toeval hadden gevonden.
''Mais le bébé, je weet toch dat ik gewoon in Frankrijk woon. Heb je mijn adres dan niet gekregen? Ik heb je nog duizenden brieven gestuurd! Ik dacht dat je iemand anders had!'' Toen Finn de laatste zin uitsprak, verdween de schattige twinkeling in zijn ogen.
''Maar Finn, je weet toch dat ik nooit van iemand anders meer zou kunnen houden dan van jou! Dat doe ik nou nog steeds..'' De laatste zin sprak ik wat zachter uit dan de anderen. Er verscheen een iets wat grote glimlach op Finns gezicht. Hij trok me overeind, zodat we tegenover elkaar stonden.
We gingen wat dichter bij elkaar staan en keken elkaar diep in de ogen.
Ik had zo'n vaag vermoeden dat Finn mij ook nog leuk vond.
Ik had zo'n vaag vermoeden dat Finn mij ook nog leuk vond.
Finn wende zijn hoofd af, en gluurde naar mijn gezicht. Onze blikken kruisten elkaar en op dat moment werd ik vuurrood. Finn grijnsde en keek me aan.
Opeens kon ik het niet laten en gaf hem een zoen. Hij keek niet verbaasd en gaf ook geen kille blik, die me erop wees dat ik iets fout deed.
Nee, integendeel. Hij gaf me een zoen terug, die van mij wel eeuwen mocht duren.
Nee, integendeel. Hij gaf me een zoen terug, die van mij wel eeuwen mocht duren.
''Ik hou van je, Alice..'' Zei Finn met een lichtelijk Frans accent. ''Je t'aime, bébé. Très bien..''
Flashback
Zuchtend draaide ik me om naar Finn.
''Ik hou van je.. En dat zal ik altijd blijven doen...'' Fluisterde Finn.
Ik glimlachte zwakjes, en keek hem in zijn ogen.
''Ik hou van je.. En dat zal ik altijd blijven doen...'' Fluisterde Finn.
Ik glimlachte zwakjes, en keek hem in zijn ogen.
''Ik ook van jou..'' Fluisterde ik terug. Finn veegde een traan weg van mijn wang, en keek me met een blik vol medelijden aan.
''Ik mis je nu al, Mon préféré.'' Finn deed zijn best om de Franse taal onder de knie te krijgen. Ik glimlachte.
''Je kan er niks van.'' Glimlachte ik.
''Ik mis je nu al, Mon préféré.'' Finn deed zijn best om de Franse taal onder de knie te krijgen. Ik glimlachte.
''Je kan er niks van.'' Glimlachte ik.
''Dag Alice.. Tot.. Tot..'' Finn kon zijn zin niet afmaken, mijn luide gesnik kwam er bovenuit. Finn zelf had ook moeite om een traan over zijn wang te laten glijden. Hij gaf me nog een laatste zoen, en liep toen naar de auto toe.
''Ik hou van je Finn..'' Fluisterde ik tegen hem, tussen mijn tranen door.
''Ik hou van je Alice..'' Fluisterde Finn terug.
Op dat moment reed de auto met een volle snelheid weg.
''Ik hou van je Finn..'' Fluisterde ik tegen hem, tussen mijn tranen door.
''Ik hou van je Alice..'' Fluisterde Finn terug.
Op dat moment reed de auto met een volle snelheid weg.