Ho! Stop! Even wachten! Dit is generatie 3. Hiervoor moet je eerst generatie 1 en 2 lezen. Klik hier om daar heen te gaan.
Hoofdstuk 3.1 : The start of something new
En ja, dan moet je toch iets. Je moeder werkt niet meer, en je vader is overleden. Dan moet je toch iets ondernemen, om aan geld te komen.
En dat is dus ook wat ik ging doen. Ik had toch echt een job nodig, en om snel aan geld te komen zat er maar één ding op: Ik zou me inschrijven bij een modellenbureau. En ja, ik werd aangenomen.
Het had mijn moeder niet verbaasd dat ik aangenomen werd. Volgens haar was ik altijd al een prachtig meisje geweest om te zien, zowel mijn persoonlijkheid als mijn uiterlijk deden het super.
En niet alleen was ik charmant genoeg om snel bakken met geld te verdienen, nee ik deed het ook goed bij de jongens. Maar voor mij was er maar één iemand, één ware.
Mijn Finn. Hij was echt mijn beste vriend, en ondanks alle vriendjes die ik al gehad heb, was hij toch echt de leukste. Ik had vaak relatie's van korte duur, dus als het met de ene over was, kon ik zo overstappen naar de andere.
Iets wat ik niet snel deed, het voelde gewoon niet goed. Je deed iemand pijn, die echt van je hield. En ik hield niet van hen. En dus droom ik nog steeds over die ene speciale persoon. We waren tieners, net 16 en Finn was nieuw op mijn school. We hebben uiteindelijk een lange relatie gehad, want ik ben nu 21.
Hij was een verlegen, maar stoere, knappe jongen, die ook in de smaak viel bij de dames op de high school van Sunset Valley. Daarom was hij al snel onbereikbaar, maar ik had het voor elkaar gekregen; hij keek mijn kant op. En beter nog, hij koos voor mij.
Maar hij is al 2 jaar spoorloos. Althans, in mijn ogen. We zijn elkaar uit het oog verloren toen hij met zijn ouders naar Frankrijk verhuisde voor de baan van zijn vader. En nu is mijn droom om weer bij hem terug te komen.
En dat is de reden dat ik voor een tijd naar Frankrijk ga. Niet voornamelijk voor Finn, maar ook voor m'n rust. Het lijkt nog zo kort geleden dat mijn vader overleed.. Het was mijn moeders idee om er even tussenuit te knijpen. 'Dat doet je goed' zei ze.
En al helemaal toen ze vertelde waar ik naartoe ging: Frankrijk, Champs le Sims. En dat is precies de plaats waar Finn heen verhuist was. Ik was door het dolle heen toen ik dat hoorde. Maar nu nog even sparen, voor ik op reis kon. Het huis was van mij, dus dat moest ik nu ook allemaal betalen.
En ja, mijn vader had me over de legacy verteld. Hij heeft een laatste brief geschreven, de ochtend toen hij wakker werd. Blijkbaar voelde hij dat hij de middag niet meer ging halen. Ik ben de derde generatie, en ik hoop dat Finn en ik de vierde generatie onder ons gezag hebben. Het is misschien iets te veel van het goeie, maar je weet maar nooit.
Update!
De dagen dat ik moest werken waren erg zwaar voor me. Ik had echt de neiging om ermee te kappen, maar ik moest nu eenmaal aan het geld komen voor het reisje naar Frankrijk.
Ja, ik raakte echt uitgeput door het modellenwerk.
Je kreeg werkelijk overal kritiek op. Je uiterlijk, door je 'medemodellen'. Je poses, door je fotograaf. Echt door iedereen werd je afgekat.
Je kreeg werkelijk overal kritiek op. Je uiterlijk, door je 'medemodellen'. Je poses, door je fotograaf. Echt door iedereen werd je afgekat.
Maar ik moest doorzetten. Ik wou naar Frankrijk, ahum, Finn 'her-ontmoeten' en dat kostte best wel wat. Ik moest al helemaal gaan sparen nu ik ongeveer alles al had uitgegeven aan de nieuwe verbouwing.
Ja, het was best wel lastig en vooral duur om alle spullen in een andere kleur te krijgen. Maar het was me gelukt. Ik vond rood nou niet bepaalt een mooie kleur, en het was ook niet erg modern. Paars was het helemaal nu, en het staat ook erg leuk. Ja, mijn huisje is erg mooi geworden.
Ik waggelde slaapdronken naar de koelkast. Mijn eerste nacht alleen in mijn huis voelde vreemd, raar. Blijkbaar had ik het gevierd, met mezelf. Want mijn moeder had ik er gisteravond uitgetrapt. Blijkbaar had ik een paar glazen alcohol op, want er waren 2 mega wijnflessen open; leeg.
Met knallende koppijn dumpte ik mijn bord op de eettafel, en plofte neer op een stoel. Dit was de enige kamer die niet verbouwd was, alle andere kamers, op de badkamers enzo na dan, waren verbouwd.
Opeens realiseerde ik me dat ik vandaag om 10 uur bij het stadspark van Sunset Valley moest zijn. Snel schrokte ik de restjes eten van gisteravond op, en keek op de klok. Kwart voor 10. Ik moest snel zijn, wou ik nog op tijd zijn.
Snel pakte ik mijn bord van de tafel, en liep ermee naar de gootsteen. Ach, Alice, wint je niet zo op. Het is pas kwart voor 10, wat denk je dat ze je kunnen maken? Ze ontslaan je heus niet.
Ik waste mijn bord snel af, en begon wat positiever te denken.
Ik waste mijn bord snel af, en begon wat positiever te denken.
Ik pakte een schuursponsje uit een van de vele keukenkastjes, en begon de gootsteen te boenen. Hij zag er echt niet uit. En dan te bedenken dat dit mijn dagelijkse ochtendritueel gaat worden. Zucht..
Ik keek op de klok die boven de koelkast hing. 3 voor 10. Ojee, het was zeker een kwartier á 10 minuten rijden. Ik zou op mijn kop krijgen, maar dat kon me nu even niet schelen. Voor deze klus zou ik ontiegelijk veel geld krijgen. Als ik op tijd zou komen tenminste.
Vlug rende ik het kleine paadje op, recht naar de binnenplaats waar de shoot gehouden werd. De fotograaf keek achterom toen hij het tikken van een paar hakken hoorde.
''Eindelijk, Alice! Je bent er! Het werd al tijd, laat het geen gewoonte worden. En nu tussen de rest gaan staan, pronto!''
''Eindelijk, Alice! Je bent er! Het werd al tijd, laat het geen gewoonte worden. En nu tussen de rest gaan staan, pronto!''
Een beetje gestrest ging ik toch maar in de gevraagde pose staan. Als ik deze shoot had afgerond, en het geld had ontvangen, had ik bij elkaar gerekend dat ik ongeveer genoeg geld zou hebben om het vakantiehuisje in Frankrijk te kunnen betalen.
En na een paar uur was ik eindelijk klaar. Ik mocht mijn voeten en benen uit de benarde positie halen waarin ze stonden. Ik liep naar de fotograaf en griste het geld uit zijn handen. Ik telde het na. Oui oui, juste assez.
''Jaja, meneer de fotograaf,'' begon ik op kinderachtige toon. ''Jaja, ik heb het geld! Ik heb het geld! Ik kan naar Finn toe!'' juichte ik.
Yeah, Alice. Je hebt het weer geflikt!
Yeah, Alice. Je hebt het weer geflikt!