Hoofdstuk 1.7 : Welcome!
De maanden erna word ik als maar dikker.
Ons kindje groeit echt goed!
Ons kindje groeit echt goed!
Ik sta het eten te koken als ik denk aan Jamie.
Ze zegt dat ze het geslacht van ons kindje kan raden.
Ik ben benieuwd! Ik ga morgenochtend wel even bij haar langs.
Ze zegt dat ze het geslacht van ons kindje kan raden.
Ik ben benieuwd! Ik ga morgenochtend wel even bij haar langs.
Als ik klaar ben met het eten ga ik nog even schilderen.
Mike slaapt na een dag hard werken, en Justin slaapt ook al.
Ik ben nu bijna klaar met mijn schilderij. Dat werd tijd!
Mike slaapt na een dag hard werken, en Justin slaapt ook al.
Ik ben nu bijna klaar met mijn schilderij. Dat werd tijd!
Zachtjes klopte ik op de slaapkamerdeur en riep Mike voor het eten.
Ikzelf waggel naar de keuken. Jeetje, het zou me niet verbazen als we een tweeling krijgen!
Ikzelf waggel naar de keuken. Jeetje, het zou me niet verbazen als we een tweeling krijgen!
Dat zou betekenen dat we nog een wiegje moeten kopen! Inmiddels is de babykamer ook al klaar, dus ons kindje hoeft niet bij Justin op de kamer te slapen. We hebben de babykamer de kleur oranje gegeven, zodat er een jongen en een meisje in kan slapen!
Mike loopt slaperig naar de keuken toe en pakt ook een bord. Wel jammer dat Justin er niet bijzit, anders zaten we nu met z'n alle aan tafel.
''Zeg, hoeveel borden heb je al leeggegeten?'' grinnikt Mike.
Ik bloos.
''Ik eet voor twee, zie je dat niet?'' knipoog ik.
Ik bloos.
''Ik eet voor twee, zie je dat niet?'' knipoog ik.
Nadat we gegeten en afgewassen hebben, gingen we nog een beetje tv kijken. Mijn voeten doen zeer van het staan, dus schilderen is niet echt een goed idee.
Het is een romantische film, dus Mike en ik knuffelen een beetje.
Als de film afgelopen is, ga ik nog even naar de wc en dan naar bed toe.
Ondanks dat het pas half 10 is, kan ik echt niet langer op blijven met die buik die in de weg zit.
Ondanks dat het pas half 10 is, kan ik echt niet langer op blijven met die buik die in de weg zit.
De volgende ochtend loop ik naar de kamer van Justin als ik mijn telefoon zie liggen op zijn kledingkast. Ik kijk op de display.
U heeft 1 nieuw bericht. Ik kijk en zie dat het van Jamie is.
Of ik morgenochtend -nu dus- kom. Ze wil zo graag kijken of ze kan raden of ons kindje een jongen of een meisje is.
U heeft 1 nieuw bericht. Ik kijk en zie dat het van Jamie is.
Of ik morgenochtend -nu dus- kom. Ze wil zo graag kijken of ze kan raden of ons kindje een jongen of een meisje is.
Dus bel ik Jamie op, en zeg dat ik kom.
Een uur later sta ik voor het huis van Jamie.
Ik bel aan, en Jamie laat me vrijwel gelijk binnen.
Ik bel aan, en Jamie laat me vrijwel gelijk binnen.
Ik vind het best wel spannend, want ik heb geen idee wat ik kan verwachten.
Misschien doet ze wel allemaal vreemde proefjes ofzo.
Misschien doet ze wel allemaal vreemde proefjes ofzo.
Maar het valt mee.
''En?'' grinnik ik.
''Nou, ik denk zelf dat je een meisje krijgt, maar ik ben geen moeder.'' knipoogt Jamie.
''En?'' grinnik ik.
''Nou, ik denk zelf dat je een meisje krijgt, maar ik ben geen moeder.'' knipoogt Jamie.
Na een klein kwartiertje bij Jamie geweest te zijn, ga ik weer naar huis.
Eigelijk wel overbodig om bij Jamie langs te gaan, aangezien ze toch maar gokt.
Eigelijk wel overbodig om bij Jamie langs te gaan, aangezien ze toch maar gokt.
Ik loop gelijk door naar Justin's kamertje waar hij al vrolijk aan het tikken is op zijn xylofoon. Ik probeer hem nog een beetje te leren praten, maar dat is niet echt meer nodig.
Nadat Justin ongeveer alle woorden die ik opnoem na kan zeggen, wil ik het lopen gaan oefenen. En ook dat gaat wonder boven wonder goed.
En nadat hij dat ook goed kan, laat ik hem maar met rust.
Tijdens het lopen wil hij dan ook steeds naar de xylofoon toe lopen.
Tijdens het lopen wil hij dan ook steeds naar de xylofoon toe lopen.
Update!
In de week dat ik uitgerekend was, had Justin de tv ontdekt.
Hij wist nu zelf hoe je dat ding aan moest zetten, dus deed hij dat dan ook vaak.
Hij wist nu zelf hoe je dat ding aan moest zetten, dus deed hij dat dan ook vaak.
En als Mike dan weer thuiskwam van zijn werk gingen ze samen een of ander kinderprogramma kijken.
Justin zat dan alweer vooraan, en Mike speelde maar mee.
Op een avond ben ik weer lekker aan het schilderen, omdat ik dat zitten nu toch echt een beetje zat ben. De hele dag was ik al onrustig, misschien omdat ik overmorgen uitgerekend ben.
Ineens stop ik. Ik grijp naar mijn buik en weet dat de baby eraan komt.
Ik kan alleen maar aan de pijn denken, en ben wonderbaarlijk stil.
Ik kan alleen maar aan de pijn denken, en ben wonderbaarlijk stil.
Als Mike mij zo ziet, staat hij alleen maar als een halve zool te schreeuwen en te krijsen, zoals ik eigelijk moet doen.
''L-Lucy, gaat het?!'' roept hij in paniek.
''Natuurlijk niet, eikel!!'' roep ik. Ik wil dat die pijn nu ophoudt.
''Jezus, Mike! Breng me naar het ziekenhuis!'' krijs ik. Het doet zoveel meer pijn dan de eerste keer.
''Natuurlijk niet, eikel!!'' roep ik. Ik wil dat die pijn nu ophoudt.
''Jezus, Mike! Breng me naar het ziekenhuis!'' krijs ik. Het doet zoveel meer pijn dan de eerste keer.
Langzaam waggel ik naar buiten, terwijl Mike de babysitter -hoe erg ik het ook vind- belt.
Aargh, dit doet echt pijn!
Aargh, dit doet echt pijn!
Als we bij het ziekenhuis aangekomen zijn, ben ik al wat rustiger.
Of omdat ik Mike de hele weg naar het ziekenhuis de huid vol gescheld heb, of omdat ik gewoon zo hard op mijn lip heb gebeten dat 'ie bloed.
Of omdat ik Mike de hele weg naar het ziekenhuis de huid vol gescheld heb, of omdat ik gewoon zo hard op mijn lip heb gebeten dat 'ie bloed.
Voor het ziekenhuis staat een hele menigte mensen, die ook nog eens gaan schreeuwen en krijsen als ik gil.
Maar 5(!) uur later sta ik buiten met een prachtig mooi meisje op mijn arm.. Jamie had dus toch gelijk! Ik en Mike lopen gelijk door naar de auto, ik wil niet dat Justin nog langer bij dat mens blijft.
Binnen ga ik voor het raam staan, terwijl ik naar mijn kleine meid kijk, met een prachtige naam.. Annabel-Lee!