Hoofdstuk 4.2 : Baby time?
Voor de zoveelste keer vandaag haast ik me naar de wc toe en gooi weer mijn middageten eruit. Charlie ligt nog te slapen, hij had gisteravond een of ander feest van z'n vrienden. En het is maar goed ook dat hij slaapt, want anders raakt hij weer overbezorgd. Ik trek haastig door, en loop richting de overloop.
Zuchtend sta ik voor de spiegel. Ik stel het steeds maar uit, maar het moet binnenkort nou toch echt zeker worden. De kenmerken worden steeds meer zichtbaar, het moet wel zo zijn.
Als ik niet zwanger ben, is dat wel vreemd. Bij buikgriep kom je toch niet aan, of wel dan. Het moet wel zo zijn. Ik werd steeds dikker en de helft van de dag hang ik boven het toilet mijn middageten eruit te gooien. Ik graai in de laatjes van de badkamer en haal er een test uit.
Zenuwachtig zit ik op de wc voor me uit te staren. Eigelijk weet ik zelf wel dat ik zwanger ben, maar ik moet en zal het zeker weten. Ik bekijk de verpakking nog eens. 1 streepje is niet zwanger en 2 wel.
Na 10 minuten niet niet te hebben gekeken naar de test, pak ik hem toch maar en bekijk hem zorgvuldig. 2 dikke strepen. Ik kan wel gillen.
'Chaaaaaarliee!' Gil ik opgewonden door het huis heen. Charlie zit aan de eettafel nog aan zijn ontbijt. Om half 3 's middags. Ineens totaal gekalmeerd schuif ik aan bij Charlie.
'Charlie, ik weet eindelijk waarom ik zo misselijk ben enzo.' Zeg ik met een grote grijns op mijn gezicht. Charlie kijkt me glimlachend aan. 'En?' Zegt hij nieuwsgierig. 'Nu wil ik het weten ook.'
'We krijgen een kindje!' Gil ik. Ik wed dat de buren het kunnen horen. Ik kijk verrast naar Charlie's gezichtsuitdrukking en ben even bang dat ik zometeen een klap krijg. 'Maar dat is geweldig! We worden ouders!' Roept hij blij.
De maanden dat mijn zwangerschap vordert word er veel gedaan aan de babykamer. Het is ons nog een raadsel wat het word, en daarom is de babykamer wit met groen gemaakt.
De kamer is in twee delen verdeeld, zodat ons kleintje niet zoveel last heeft van wat er in de andere kamers gebeurd. Ik kan niet wachten om midden in de nacht op te staan, en flesjes te geven!
Update!
'Kan dat wel Grace, zei die dokter nou niet dat je rust moest hebben?' Vraagt Charlie bezorgd. Ik rol met mijn ogen, al de zoveelste keer vandaag dat Charlie dat vraagt. 'Ja natuurlijk, ik weet zelf toch wel wat ik kan.' Bijt ik hem een beetje kribbig toe.
Charlie haalt zijn schouders op, en grijnst. De laatste tijd is hij dit wel van mij gewend. Ik gooi het steentje op het hinkelpad en begin met hinkelen. Ik zal blij zijn als ik niet meer zo'n rugpijn heb zeg.
Giechelend als een klein meisje hinkel ik over het hinkelpad. Oke, misschien moet ik wel rust houden, maar ik kan echt niet de hele tijd in bed of op de bank liggen slapen. Ik wil ook wel eens wat anders doen.
Met een nep-boos gezicht gooi ik het steentje weg en loop richting het einde om hem vervolgens weer op te rapen en Charlie zijn beurt af te laten maken. Ik kan mijn evenwicht echt niet onder controle houden met zo'n dikke buik.
Als ik even later weer aan de beurt ben, krijg ik de schrik van mijn leven. 'Eh, Charlie!?' Roep ik paniekerig. Charlie draait zich geschrokken om als hij mijn wit weggetrokken gezicht ziet.
Charlie snelt naar me toe, en kan me nog net opvangen voor ik op de grond val. Mijn gezicht is lijkbleek, en mijn ogen vallen langzaam dicht. 'Charlie, huhh..' Mompel ik. Charlie kijkt me geschrokken aan als ik bewusteloos in zijn armen lig en ook zijn gezicht krijgt een witte kleur.
Charlie legt me neer op de grond, want ik ben natuurlijk veel te zwaar om zo te tillen. Snel pakt Charlie zijn mobiel uit zijn broekzak, en tikt het alarmnummer in. Wat is er in hemelsnaam gebeurt?