Hoofdstuk 4.4 : All growing up
'Dex, ik heb er schoongenoeg van! Je gaat nu lief doen, of je mag niet meer met de blokken spelen!' Dex kijkt me met een pruillipje aan. Hij gooit al de hele dag met blokken naar alles en iedereen en daardoor is net al een vaas gesneuveld.
Hij kan best alleen spelen, maar na een tijdje is hij er ook zat van. Hij moet continu vermaakt worden. Maar hij zal moeten leren dat mama en papa niet altijd de tijd hebben. Vooral nu hij een broertje of zusje krijgt zal de aandacht moeten worden verdeeld.
'Mama, speel!' Kirt Dex blij en heft zijn handje al om een blokje naar me toe te gooien. Net op het moment dat Dex wil gooien kijk ik achterom. 'Je weet wat ik gezegd heb Dex. Níét doen!' Godzijdank snapt Dex het en begint aan een toren.
Zuchtend loop ik de slaapkamer binnen en klap mijn laptop open. En ja, dan heb je nog iets wat goed onderhouden moet worden: Mijn baan.
Ik had expres gekozen voor een baan die ik thuis kon uitvoeren, maar eigelijk heb ik daar stiekem nu alweer spijt van. Dex' gekrijs haalt me altijd uit mijn concentratie en zodra hij weer stil is, ben ik alweer vergeten wat ik wou schrijven.
Ik en Charlie hopen echt dat Dex wat stiller gaat doen en zichzelf meer gaat kunnen vermaken. Zo hebben wij de tijd voor ons werk en de nieuwe baby. Nou niet dat Charlie heel vaak thuis zal zijn, hij heeft zijn baan opgegeven en is nu begonnen als brandweerman.
Zuchtend laat ik mijn vingers rusten op het toetsenbord, terwijl ik naar zinnen in het schrijfprogramma kijk. Ineens gaat de deur open en komt Dex naar binnen. Hij is op een stoel gaan staan en heeft de klink van het slot gekregen.
'Mama speelje?' vraagt hij zo lief mogelijk. Ik schud mijn hoofd. 'Nee Dex, mama moet even wat doen op de computer. Ga jij maar spelen.' Zeg ik met een geforceerde glimlach.
'Mama speelje?' vraagt hij zo lief mogelijk. Ik schud mijn hoofd. 'Nee Dex, mama moet even wat doen op de computer. Ga jij maar spelen.' Zeg ik met een geforceerde glimlach.
Dex kan af en toe zo lastig zijn. Het is echt een schatje, maar luisteren: Ho maar. Ik tik nog snel even een zin af en druk op enter. Ik lees het hoofdstuk nog eens na. 'Nee, dit is toch veel te uitgemolken..' Mompel ik, en delete het hele hoofdstuk. Als het zo doorgaat kom ik nooit verder in mijn carrière.
'Mama nu speelje?' Glimlachend kijkt hij me aan. Zuchtend schuif ik mijn stoel naar achter en loop op Dex af, om hem te kietelen.
'Nou vooruit dan!' Lach ik als Dex mij probeert te kietelen, wat uitvalt in een hopeloze poging.
'Nou vooruit dan!' Lach ik als Dex mij probeert te kietelen, wat uitvalt in een hopeloze poging.
Update!
'En we gaan over 2 weken al trouwen! Maar nog niet alles is geregeld, er moet nog veel meer gebeuren.' Indigo knikte. Terwijl ik uitgebreid vertel over het plan in mijn hoofd bedenk ik me dat ik nog groter nieuws heb.
'En dan heb ik nog een vraagje. Zou jij binnenkort even op Dex willen passen? Charlie en ik moeten naar het ziekenhuis..' Grijns ik. Even zie ik dat ze een beetje onbegrijpelijk kijkt, maar algauw veranderd dat in een brede glimlach. Ze snapt gelijk wat ik wil zeggen. 'Ja!' Gil ik blij.
'Echt waar, o wat leuk! Een broertje of zusje voor Dex!' Gilt ze. Indigo is helemaal gek op kinderen, maar later is gebleken dat ze zelf geen kinderen kan krijgen.
'En hoe is het dan met dat adoptie-gedoe van jullie? Schiet het al een beetje op?' Indigo en haar vriend hebben namelijk besloten een kindje te adopteren.
'En hoe is het dan met dat adoptie-gedoe van jullie? Schiet het al een beetje op?' Indigo en haar vriend hebben namelijk besloten een kindje te adopteren.
Indigo knikt en begint een heel verhaal over het kindje dat ze gaan adopteren.
'Het is een meisje, nog niet zo heel erg oud. Één jaar denk ik. En ze heet Ayame. Ze komt uit Japan.' En zo gaat het nog wel even door.
'Het is een meisje, nog niet zo heel erg oud. Één jaar denk ik. En ze heet Ayame. Ze komt uit Japan.' En zo gaat het nog wel even door.
Indigo is altijd al iemand geweest bij wie ik mijn verhaal kwijt kan. Ze luistert echt verschrikkelijk goed en past ook regelmatig op Dex. Dex vind Indigo ook fantastisch, want zij is de enige tegen wie hij geen blokjes gooit.
De dag van de bruiloft begint al goed. Charlie en ik willen net de puntjes op de i zetten voor de locatie, als mijn telefoon begint te rinkelen. En dan komt de klap. Indigo verteld stotterend dat onze moeder is overleden.
'Waarom nu!' Zeg ik huilerig. Ik kan niet bevatten dat mijn moeder er niet meer is. Ze zou haar 2e kleinkind niet kunnen zien ze zou ook niet bij de bruiloft kunnen zijn.
Later op de dag is het zover: Charlie en ik gaan trouwen. Aangezien het overlijden van mijn moeder zijn er niet veel mensen uitgenodigd. Enkel mijn vader (die onlangs weer vrij is) en mijn zus zijn er. En natuurlijk de mensen die bij toeval het strand bezoeken.
En natuurlijk is Dex de bengel er ook bij. Hij heeft een smoking aan die een beetje op die van Charlie lijkt. Dex is er niet erg blij mee, hij blijft maar aan de manchetten trekken. En ook mijn jurk is erg mooi; Gemaakt door Indigo. Ze wil graag mode ontwerpster worden, en mijn jurk is een van haar eerste ontwerpen.
Indigo gebaart naar me dat ik naar Dex moet kijken, die een klein kussentje in zijn handen gedrukt heeft. Hij waggelt naar ons toe en geeft ons de ringen. 'Mama ring?' Vraagt hij lief. Dex wil de ring in zijn mond stoppen, maar snel pak ik ze van het kussentje af en begint te grinniken.
Snel schuif ik Charlie's ring om zijn vinger en kijk hem tegelijkertijd lief aan.
Snel schuif ik Charlie's ring om zijn vinger en kijk hem tegelijkertijd lief aan.
En dan is het Charlie's beurt om de ring om mijn vinger te schuiven. Ik giechel als een klein meisje en kan alleen maar glimlachend toekijken naar wat er gebeurd. Dex is naar Indigo toe gekropen en kijkt naar zijn papa en mama.
'U mag nu de bruid kussen.' Hoor ik achter ons zeggen. Gebruikelijke woorden, elke keer weer opnieuw gebruikt. 'Graag.' Grijnst Charlie. Ik glimlach en hij drukt zijn lippen op die van mij. Achter mij hoor ik mijn zus zachtjes klappen en mijn vader langzaam meedoen.
Zo gaat het feest nog wel even door, met ons 2'en. Iedereen is inmiddels weggegaan, en Dex is met Indigo mee naar huis om daar nog even te slapen. Charlie en ik staan in elkaars armen en voor mijn gevoel kan dat nog wel uren duren.
Zuchtend plof ik neer in het zand terwijl ik glimlachend naar de sterren tuur. Zou mijn moeder daar hebben zitten kijken? Charlie komt naast me zitten. 'Kijk, een vallende ster!' Glimlach ik. Charlie slaat zijn arm om mijn zij en zo zitten we nog een tijdje naar de sterren te kijken.
'Eh, Charlie? Is het nu niet verstandig als we naar huis gaan?' Paniekerig grijp ik naar mijn buik, als ik een plasje geen-idee-wat-het-is zie.
Charlie hoort me niet, en ik begin nog harder te roepen.
Als Charlie even (of misschien wel meer) in paniek is sta ik te creperen van de pijn.
'Het is begonnen.' Antwoord ik met een pijnlijk gezicht.
Charlie hoort me niet, en ik begin nog harder te roepen.
Als Charlie even (of misschien wel meer) in paniek is sta ik te creperen van de pijn.
'Het is begonnen.' Antwoord ik met een pijnlijk gezicht.