Hoofdstuk 4.3 : Dex
Langzaam ontwaak ik uit mijn slaap door het irritante gepiep van verschillende apparaten. Mijn hoofd bonkt en ik heb het gevoel dat ik nog uren door zou kunnen slapen. Ik probeer mijn ogen te openen en tuur de kamer een beetje rond. Al snel beland mijn hoofd weer op het kussen en slaap ik weer.
Uren later word ik wakker van een krakende deur en verschillende stemmen. Ik hoor een bekende stem. Dat is Charlie's stem! Ik ben te moe om overeind te komen. 'Bent U haar verloofde? U mag bij haar blijven, we vermoeden dat ze elk moment wakker kan worden.' Hoor ik een vrouwenstem zeggen.
Nu ik meer besef wat er aan de hand is open ik nieuwsgierig mijn ogen, en reageer op het kleine huilerige babystemmetje. Geschrokken sper ik mijn ogen wijd open en grijp naar mijn buik. Tot mijn grote verbazing ben ik weer even slank als 8 maanden geleden en ineens dringt het tot me door. Dat kleine kindje dat in die couveuse daar ligt, is mijn zoontje.
Charlie zit in een stoel aan de andere kant van de kamer, ook naar het kleine jongetje te turen. Als mijn blik de zijne kruist komt er een grote glimlach op zijn gezicht. 'Grace! Je bent wakker!' Grinnikt hij. Langzaam knik ik. Mijn keel lijkt wel van schuurpapier. 'Wat is er gebeurt?' Vraag ik schor.
Charlie zucht. 'Weet je nog, vorige week? Met dat hinkelen?' Ik schrik. Al een week geleden? Het lijkt wel
Ik werp nog een blik op het kleine slapende jongetje in de couveuse van het ziekenhuis en kijk Charlie vragend aan. Hij snapt gelukkig meteen wat ik bedoel en knikt. Er verschijnt een grote grijns op mijn gezicht. 'Is dit, is dit ons kindje?' Vraag ik met enige twijfel in mijn stem.
Natuurlijk is het ons kindje, van wie is het anders Grace.
'Een naam?' Glimlach ik.
Charlie haalt zijn schouders op, het teken dat hij wil dat ik kies.
Voorzichtig sla ik mijn benen over de rand van het ziekenhuisbed terwijl Charlie me wil ondersteunen.
'Een naam?' Glimlach ik.
Charlie haalt zijn schouders op, het teken dat hij wil dat ik kies.
Voorzichtig sla ik mijn benen over de rand van het ziekenhuisbed terwijl Charlie me wil ondersteunen.
Ik gebaar Charlie dat het niet nodig is en hij gaat weer zitten in de stoel. Ik sluit mijn ogen als mijn voeten de koude tegels raken en glimlach. Het kleine kindje in de couveuse begint te kraaien en steekt voorzichtig zijn armpje naar mij uit.
Ik pak het kindje op en druk hem dicht tegen me aan. Even weet ik niet wat ik moet doen, maar al gauw snap ik dat dit echt mijn kindje is. Van ons. Van Charlie en mij.
'Welkom Dex, papa en mama zullen altijd van je houden.' Fluister ik in Dex' oor. Ik glimlach als Dex zijn oogjes sluit en met zijn kleine vingertjes mijn haar vastpakt. Charlie staat op uit zijn stoel en pakt Dex andere handje vast.
Update!
'Lekker slapen, Dexie.' Fluister ik terwijl Dex langzaam wegdoezelt in een diepe slaap. Het was best ver rijden vanaf het ziekenhuis naar huis dus Dex is helemaal uitgeput. Als ik me omdraai om richting de spiegel te lopen, hoor ik nog een zachte gaap van Dex.
Van mezelf moet ik er nu wat moederlijker uit gaan zien. Niet dat ik ooit had gedacht dat ik op mijn 24e moeder zou worden maar ik heb nu immers een zoontje. Ik trek de kledingkast open en zoek naar iets dat ik aan kan trekken.
Ik bekijk mezelf in de spiegel. Zo slecht is dit toch nog niet eens? Mijn haar heb ik voor de verandering eens omhoog gestoken met een speldje erin. Dat lange haar begon me een beetje te irriteren en dit ziet er ook veel vrolijker uit.
Ook mijn make-up is wat zachter geworden, maar het verschil is haast niet zichtbaar. Ook mijn kleding heeft wat meer kleur, dat grijze was maar saai. Ik strijk mijn wit met roze bloesje straks en controleer of mijn haar nog weer goed zit als ik hoor dat Dex wakker geworden is.
Als Dex merkt dat ik naast het wiegje sta begint hij te lachen en vrolijke brabbelgeluidjes te maken. Schattig om te zien hoe hij steeds een glimlach op zijn kleine gezichtje tovert.
Ik kijk Dex aan en hij begint nog meer te lachen. Ik krijg ook een glimlach op mijn gezicht en haal Dex uit zijn wiegje. Ik en Charlie hadden voor de baby alvast een wandelwagen gekocht. Nu kan ik die mooi uitproberen met Dex.
Ik heb de wandelwagen alvast buiten neergezet en zet Dex in de kinderwagen. Ik doe alle riempjes bij hem om die ik zie, want in de auto is al gebleken dat Dex' vijand de maxicosi is.
Tijdens het wandelen kijkt Dex naar alles om zich heen. Over een paar dagen groeit hij al weer op tot peuter. Misschien is een broertje of zusje voor hem dan wel leuk. Ineens schiet me te binnen wat mijn moeder vertelde. Ze heeft ooit precies hetzelfde stuk gelopen met mij als ik nu met Dex loop. Grappig.
Na een tijdje wandelen merk ik dat Dex moe begint te worden en ik keer weer om naar huis. Daar loop ik direct door naar Dex' kamertje en leg hem voorzichtig in zijn wiegje. Als ik mijn hand weghaal begint Dex aan mijn vinger te trekken. Ik glimlach.
'Tot morgen..' Fluister ik terwijl ik een kusje op zijn voorhoofd druk.
'Tot morgen..' Fluister ik terwijl ik een kusje op zijn voorhoofd druk.