Hoofdstuk 1.9 : Don't be silly..
''Annabel! Joehoe! Hier zit ik!'' Riep ik.
Zo ging dat al de hele ochtend.
Annabel-Lee was zo druk bezig in haar eigen wereldje, dat ze geen aandacht meer had voor de rest.
Zo ging dat al de hele ochtend.
Annabel-Lee was zo druk bezig in haar eigen wereldje, dat ze geen aandacht meer had voor de rest.
Maar ik wist zeker dat ze wel kón leren, maar dat ze er gewoon geen zin in had.
Het kon toch niet zo zijn dat ze altijd maar in haar neus bleef peuteren?
Het kon toch niet zo zijn dat ze altijd maar in haar neus bleef peuteren?
Ze begreep het als ik zei dat ze naar bed moest, want dan begon ze weg te kruipen en te huilen.
En ook als ik tegen Justin praatte brabbelde ze vrolijk terug.
Maar van die brabbeltaal versta je natuurlijk geen reet..
En ook als ik tegen Justin praatte brabbelde ze vrolijk terug.
Maar van die brabbeltaal versta je natuurlijk geen reet..
Update!
De laatste tijd ging het goed met Annabel-Lee's en ook Justin's ontwikkeling.
Ik zat vaak met Annabel op Justin's kamer, wanneer ik woordjes met haar oefende.
Ik zat vaak met Annabel op Justin's kamer, wanneer ik woordjes met haar oefende.
En ze sliep nu ook weer goed.
In tegenstelling tot haar babytijd, waar ze nachten lag te huilen.
In tegenstelling tot haar babytijd, waar ze nachten lag te huilen.
Ik nam ook steeds meer tijd voor mezelf, door naar het park te gaan, of met Jamie te gaan shoppen.
De kinderen bleven dan bij Mike, of bij de oppas.
De kinderen bleven dan bij Mike, of bij de oppas.
Die oppas was eigelijk niet zo erg.
Het was wel een aardig meisje dat veel met ze speelde.
Het was wel een aardig meisje dat veel met ze speelde.
Na dat ik een keer een vlinder had gevangen, en die op Justin's kamer had gezet, bleef hij maar 'vlinder!' roepen.
Dus elke keer als ik een vlinder zag nam ik hem mee naar huis voor Justin.
Dus elke keer als ik een vlinder zag nam ik hem mee naar huis voor Justin.
Eigelijk vond Justin alles wel interessant. Maar Annabel-Lee was heel anders. Ze speelde in plaats van met haar tijgertje, meer met auto's en boten.
Misschien was ze toch meer een 'jongens-meisje' en niet het 'meisje-meisje' waar ik op had gehoopt.
Misschien was ze toch meer een 'jongens-meisje' en niet het 'meisje-meisje' waar ik op had gehoopt.
Na een uur in het park rondgehangen te hebben ging ik weer naar huis.
En zo deed ik dat steeds vaker.
En zo deed ik dat steeds vaker.
Annabel-Lee speelde dan nog steeds met de speelgoed auto waarmee ze ook speelde toen ik wegging.
En Justin was nog steeds achter zijn xylofoon te vinden.
Ik wist haast zeker dat hij een muzikaal iemand zou worden, want in plaats van af en toe op een toets te slaan, onthield hij ze en maakte er echte liedjes van.
Ik wist haast zeker dat hij een muzikaal iemand zou worden, want in plaats van af en toe op een toets te slaan, onthield hij ze en maakte er echte liedjes van.
En na een paar dagen werd Justin alweer een kind, en de hele familie was erbij.
Justin deed zijn best om de kaarsjes alleen uit te blazen, maar moeilijk was het wel.
Na een tijdje ging Justin staan en kwamen de bekende verjaardags-glitters en glimmers weer tevoorschijn.
Justin sprong op.. Ik werpte nog een snelle blik op Justin als peuter.
Wat zal ik dat gebrabbel, en die xylofoon geluidjes toch missen..
Wat zal ik dat gebrabbel, en die xylofoon geluidjes toch missen..
En daar was Justin dan als kind.
Hij dat een mooie bos krullen, zoals ik die vroeger ook had.
Hij dat een mooie bos krullen, zoals ik die vroeger ook had.
En inderdaad, mijn voorgevoel van lang geleden kwam uit.
Justin en Mike waren dikke maatjes, en elke keer als Mike uit zijn werk thuis kwam, zat Justin al op hem te wachten.
Justin en Mike waren dikke maatjes, en elke keer als Mike uit zijn werk thuis kwam, zat Justin al op hem te wachten.
Die avond zaten we voor het eerst met z'n allen aan tafel.
''Mama, wanneer mag ik naar school?'' vroeg Justin.
''Volgende week mag je voor het eerst naar school.'' glimlachte ik.
Als hij eenmaal wist dat hij bergen met huiswerk en toetsen moest maken, zou het lachen hem al snel vergaan.
''Mama, wanneer mag ik naar school?'' vroeg Justin.
''Volgende week mag je voor het eerst naar school.'' glimlachte ik.
Als hij eenmaal wist dat hij bergen met huiswerk en toetsen moest maken, zou het lachen hem al snel vergaan.
Na de tijd dat Justin een kind was geworden, was Annabel-Lee zich een beetje afzijdig gaan houden.
Justin was nu haar grote vriend, en ze deden alles samen.
Justin was nu haar grote vriend, en ze deden alles samen.
Update!
De laatste tijd zat Justin veel op Annabel-Lee's kamer als ze sliep.
Hij wou niet alleen zijn, en ging dan wachten tot zijn zusje wakker werd.
Hij wou niet alleen zijn, en ging dan wachten tot zijn zusje wakker werd.
En als hij daar weer genoeg van had, kon hij zo weer naar zijn kamer toe lopen, om daar verder te gaan spelen.
Zijn bed stond mooi tegen een muur aan, waar een raam zat.
Hij zat dan ook graag uren naar buiten te kijken, het was echt een dromer.
Hij zat dan ook graag uren naar buiten te kijken, het was echt een dromer.
En ook Mike werd wat closer met Annabel-Lee.
Hij zorgde veel meer voor haar, en was intussen ook de enige hier in huis met een baan.
Hij zorgde veel meer voor haar, en was intussen ook de enige hier in huis met een baan.
Hij maakte alles, en was een perfecte huisvrouw.
Euh, Huisman.
Euh, Huisman.
Nu Justin steeds vaker voor de tv stond te sporten, keek ik vaker naar mezelf.
Eigelijk moest ik dat ook maar eens gaan doen.
Dus ik ging steeds vaker op de loopband staan.
Eigelijk moest ik dat ook maar eens gaan doen.
Dus ik ging steeds vaker op de loopband staan.
Maarja, Justin was veel beter daarin, en had meer conditie.
Hij kon uren blijven joggen enzo.
En ik daarin tegen viel steeds van de loopband af..
Hij kon uren blijven joggen enzo.
En ik daarin tegen viel steeds van de loopband af..